çocuklar

Yaş değil de yaşanmışlıklarla büyüyor içimizdeki çocuk. Sevindikçe ama çoğu zaman üzüldükçe büyüyor. Sonra artık başka oluyoruz. Dönüp bakıyoruz. Bir şeyler kalmış ama artık oyun çoktan değişmiş. Saklambaç değilmiş artık oyun.

Sonra daha yolun çok başında çocuklar görüyoruz. Çaresiz, savunmasız, muhtaç... Bir o kadar da tatlı ve masum. Başkalaşmadan önceki birkaç pırıltı uzak yıldızlar gibi yanıp sönüyor içimizde. Gözlerimiz doluyor bu güzelliğe.

İnsanları insan yapan çocuklar bence. Çocuklar ölünce insanlık da ölüyor o yüzden.